De Onvergetelijke Kookclub: “Het leukste vind ik het contact met mensen die je begrijpen”

Elke tweede dinsdagavond van de maand gonst het van de activiteit in de huiskamers van Ontmoetingscentrum Dock van Delft. De Onvergetelijke Kookclub is dan in volle gang. Een plek waar mensen met dementie samen met hun mantelzorgers gezellig samen koken en natuurlijk vervolgens aan tafel gaan om ervan te genieten. We spraken met Petra, medewerker bij het ontmoetingscentrum, en met Hans (70) en Eddie (57), bezoekers van de huiskamer voor jonge mensen met dementie van Ontmoetingscentrum Dock van Delft én trouwe deelnemers van de Onvergetelijke Kookclub. Ze vertellen er graag meer over!

“De kookclub is begonnen met een initiatief van Alzheimer Nederland en Resto VanHarte, die via de Postcode Loterij de mogelijkheid kregen om door het hele land dit soort clubs op te zetten,” vertelt Petra. “Toen Sascha (programmacoördinator van het ontmoetingscentrum) en ik het programma ‘Restaurant Misverstand’ op televisie zagen, dachten we allebei: Wat zij doen, kunnen wij misschien ook doen!” Maar het starten van de club vergde wat creativiteit en doorzettingsvermogen. “Normaal worden deze clubs in buurthuizen georganiseerd, vooral voor oudere mensen met hun mantelzorgers. Wij wilden het juist met jongere mensen doen, in een setting met vier huiskamers. Dat had wat voeten in de aarde,” lacht Petra. “Maar uiteindelijk is het gelukt.”

“Je weet van elkaar wat je mankeert”
In het begin ondersteunde een kok van Resto VanHarte de club. “Die zorgde voor de recepten en de boodschappen. Dat was fijn, maar na verloop van tijd hebben wij het zelf overgenomen van de kok” Inmiddels draait de club volledig zelfstandig, gedragen door vijf vrijwilligers, Petra en haar collega Mieneke. “We bedenken zelf recepten, doen de boodschappen en organiseren alles.”

Elke bijeenkomst is er een vast ritueel. “Rond vijf uur druppelen de deelnemers binnen, onder wie Hans en Eddie, samen met hun partner of een andere naaste. Ze krijgen een welkomstdrankje en een hapje dat al is klaargemaakt door de vrijwilligers. Dan maken we even een praatje, verdelen de taken, en gaan aan de slag.”

Er wordt niet alleen gekookt, er wordt ook flink gelachen. “Je weet van elkaar wat je mankeert, en dat scheelt een hoop,” vertelt Hans. “Dan hoef je niet alles uit te leggen. Dat communiceert gewoon makkelijker. Daar ben ik echt blij om.”

“Het is hartstikke leuk en smaakt altijd goed”
De Onvergetelijke Kookclub is echt een avondje uit. “We dekken de tafel altijd mooi op, we gebruiken wit met goud servies en gouden bestek. Alsof je naar een echt restaurant gaat,” zegt Petra trots. “Er is altijd iemand die een mooie schikking maakt, en als alles klaar is, eten we samen.” Hans: “Tot nu toe is het hartstikke leuk. En het smaakt ook altijd goed!”

De club is inmiddels een hechte groep geworden. “Vijf mensen met een vorm van dementie, samen met hun mantelzorgers. In totaal vijftien man. Dat is ook echt het maximum, dan blijft het overzichtelijk en gezellig,” legt Petra uit. Bij Hans is het altijd zijn partner die meegaat. Eddie vertelt: “Mijn familie rouleert een beetje. Mijn vader is een keer mee geweest, mijn broer al twee keer. Zo maakt iedereen een keer mee hoe het is.”

Iedereen draagt iets bij
De club werkt met thema’s: van Oostenrijkse gerechten tot een feestelijk paasmenu. Petra: “We halen veel inspiratie van bijvoorbeeld de Albert Heijn-recepten, die je makkelijk kunt aanpassen aan het aantal personen.” En allergieën of speciale diëten? “Die hebben we niet. Dat maakt het makkelijk.”

Vrijwilliger Giel maakt steevast de soep, Maria doet vaak het hoofdgerecht en Mieneke het toetje. “Deelnemers mogen kiezen waar ze aan mee willen helpen. Groente snijden, soep roeren, tafel dekken... iedereen draagt iets bij op de eigen manier.”

Eddie geniet zichtbaar van het koken. “Ik kook thuis ook alles zelf. Ik heb lang alleen gewoond, dan moet je wel. Je kunt moeilijk elke dag naar de McDonald's,” grapt hij. “Het is gewoon een goeie club. Het leukste vind ik de gezelligheid en het contact met andere mensen.”

Meer dan een kookclub
Wat deze avonden echt bijzonder maakt, is wat je niet op een receptkaartje vindt: verbinding, begrip, en het gevoel dat je ertoe doet. “Je zit allemaal in hetzelfde schuitje,” zegt Eddie. “En de mensen om je heen zijn gewoon heel belangrijk. Ik merk dat er veel onbegrip bij buitenstaanders is als je als jonger persoon dementie hebt.”

Hans vult aan: “Voordat ik zelf met de ziekte te maken kreeg, wist ik niet dat het ook bij jongere mensen voorkomt. En je ziet het ook niet aan iemand. Aan het begin moet je altijd uitleggen wat er aan de hand is. Maar hier hoeft dat niet. Hier weten we het van elkaar.” Hij vervolgt: “Ik weet eigenlijk niet meer precies hoe ik bij het ontmoetingscentrum terecht ben gekomen. Volgens mij heeft mijn vrouw iets gelezen in de krant of tipte iemand ons erover. En nu ben ik hier nog steeds trouw, elke dinsdag.”

Eddie is via de casemanager bij Ontmoetingscentrum Dock van Delft terecht gekomen. Hij combineert daarnaast zijn deelname met vrijwilligerswerk via DemenTalent. “Ik werk een dag per week bij een herenkledingzaak in Zoetermeer. Ik deed eerst een ander soort vrijwilligerswerk, maar dat stopte toen. Toen zat ik een beetje in zak en as.” Voor zijn bruiloft een jaar geleden kwam Eddie in een herenkledingzaak. “En toen dacht ik: Ik heb jarenlang in de confectie gewerkt. Dus vrijwilligerswerk in deze zaak sprak m wel aan. Er is via DemenTalent contact gelegd met de kledingzaak en gelukkig kon ik daar aan de slag! Er komt bijvoorbeeld vracht wat verwerkt, uitgepakt en op de juiste plek moet worden gehangen. Dat vind ik hartstikke leuk om te doen.”

Iedereen is betrokken, trouw en bovenal: zichzelf
Petra werkt al zestien jaar bij het ontmoetingscentrum en straalt als ze over de kookclub praat. “Het is zó waardevol. Iedereen is betrokken, trouw, en bovenal: zichzelf. Fouten maken mag, er wordt gelachen, en niemand staat er alleen voor.”

En dat maakt deze kookclub écht onvergetelijk.