Zolang ik het kan en bij machte ben, doe ik het met alle liefde - Bianca van der Hout - mantelzorger

Op 10 november is het de Dag van de Mantelzorg. Een moment waarop we ieder jaar de vijf miljoen mantelzorgers in Nederland een extra schouderklop geven. Bianca van der Hout is mantelzorger van haar moeder, mevrouw Van Dijk. Een rol die ze met alle liefde en aandacht op zich neemt. Net als vele mantelzorgers vindt ze dit een vanzelfsprekendheid, maar dat is het zeker niet. Het is bijzonder en verdient waardering.

‘Mijn moeder woont al jaren zelfstandig in een appartement, eerst nog samen met mijn vader en na zijn overlijden nu bijna 3 jaar geleden woont ze daar alleen. Ze is geestelijk nog goed bij de tijd, maar heeft wel de nodige hulp nodig. In de ochtend en avond komen medewerkers van de thuiszorg om haar in en uit bed te helpen en één keer per week komt iemand haar in het huishouden helpen. Dat is fijn en ze is hier ook blij mee. In huis loopt ze met een rollator en de trippelstoel is zeker een uitvinding. Deze stoel is als het ware een luxe bureaustoel op wieltjes die omhoog en omlaag kan en een speciale zitting heeft. Ook de armleuningen worden voor haar afgesteld. Wanneer iets hoog in de koelkast staat, doet ze de stoel omhoog zodat ze het zelf kan pakken en kan ze zelf ook haar eten in de magnetron zetten. Dat is echt een uitkomst, anders was het wel lastiger geworden. Ze wil daar graag blijven wonen en ik woon ook in de buurt. Zolang het gaat en we het met elkaar doen, is het geen probleem, maar het moet wel te behappen blijven. Gelukkig is dat nu nog het geval en is ze altijd positief ingesteld.’

Samen zoeken naar een oplossing
Sinds ruim een half jaar gaat mevrouw Van Dijk naar Ontmoetingscentrum Zwaluw. Bianca: ‘We hebben hier nooit echt over gesproken. Mijn moeder gaf aan dat de thuiszorg meerdere malen had gezegd dat ze het daar echt leuk zou vinden. Ik heb toen gezegd: “Als u zelf wilt kunnen we best een keer gaan kijken, we kunnen het altijd een kans geven.” En zo gezegd zo gedaan.’ Mevrouw Van Dijk vond het meteen al leuk en ging eerst één dag ernaartoe en al snel werd er een tweede dag aan toegevoegd. ‘Ze gaat nu iedere dinsdag en vrijdag naar Ontmoetingscentrum Zwaluw. Haar appartement ligt op de bovenste verdieping en helaas kan ze niet zelfstandig naar beneden waar de bus haar op komt halen. Dat was best een uitdaging, hoe gaan we dat regelen? We hebben dit als familie in het begin zelf gedaan, dus iedere dinsdag en vrijdag haar weggebracht en in de middag haalden wij haar weer op. Dan leef je veel meer met de klok. Ik heb hard gezocht naar een oplossing totdat de thuiszorg met een uitkomst kwam. Zij brengen haar in de ochtend naar beneden en wij vangen haar zelf in de middag weer op. Dat scheelt al de helft. Het is zo fijn dat er wordt meegedacht, daar zijn we erg blij mee. Mijn schoonzus is er op de dinsdagmiddag en vrijdag wordt mijn moeder bij mij thuis afgezet en blijft ze gezellig eten. Ze kan dan meteen haar verhaal kwijt. Vaak begint dat al meteen als ze bij mij binnen komt en ze haar jas nog aan heeft. Ze heeft die en die bezoeker gezien, ze hebben bingo gedaan enz. Geweldig om te horen en haar enthousiasme te zien.’

‘Twee jaar geleden ging ons gezin op vakantie en we hebben haar meegenomen. Je kan de zorg dan wel inkopen, maar dan zit je weer aan tijden gebonden. Mijn schoondochter zit ook in de zorg en samen met haar hebben we de zorg voor mijn moeder toen gedaan. Dat was best pittig, maar zo fijn dat we dit met elkaar konden doen. Deze herinnering pakken ze niet meer van ons af. Ze heeft het er nog over.’

Dan ga ik toch naar Strandgoed?
‘Dit jaar is ze naar Strandgoed Ter Heijde Logies & Respijt geweest. In de vakantieperiode overlapten de vakanties van mijn broer en mij namelijk twee weken. Hoewel we in Nederland verbleven, zat ik daar best mee, want je voelt je toch verantwoordelijk. Mijn moeder ziet dat gelukkig anders en zei: “Dan kan ik toch naar Strandgoed Ter Heijde Logies & Respijt? Ik heb daar goede verhalen over gehoord.” Dat voelde voor mij heel raar. Ik had het gevoel van ik ga op vakantie en dan ga ik mijn moeder wegbrengen. We zijn toen gaan kijken en het voelde meteen als een warm bad. Er heerst zo’n huiselijke sfeer. Gelukkig hadden ze in die twee weken nog plaats en heeft ze het daar zo naar haar zin gehad. Dat is fantastisch, niet alleen voor haar maar ook voor mij. Het geeft je meer lucht. Nu zegt ze: “Je hoeft echt niet meer te denken wat moet je met je moeder, ik ga gewoon weer naar Strandgoed hoor.” Dan weet ik dat het dan goed zit. Ik ken mijn moeder goed genoeg om te weten dat ze het ook echt meent en het daar prettig vindt. Zo fijn dat die mogelijkheid er is.’

‘Een aantal jaar geleden hadden mijn ouders op hetzelfde moment meer zorg nodig. Dat was best een pittige en lastige periode. Ik werkte toen nog op de groep bij kinderdagverblijf Okidoki en had daarnaast ook nog fotografieopdrachten. Natuurlijk maak je er dan tijd voor, maar ik moest mijn hele planning omgooien en dat gaf best wel stress voor mij en dacht dit ga ik in het vervolg anders doen. Sinds drie jaar werk ik nu op kantoor bij Okidoki. Ook dat is een bewust keuze geweest. Stel dat er onverwachts iets met mijn moeder gebeurt, dan kan ik meteen naar haar toe. Natuurlijk moet je jezelf beschermen, maar doe het wel in de goede verhoudingen en zoek een goede balans. Ik hou daar in mijn privéleven zeker ook rekening mee en zorg dat er altijd ruimte is en blijft voor mijn moeder. Daarnaast staan mijn man en kinderen er hetzelfde in als ik. Ze helpen net zoveel mee, gaan bij oma koken en eten of vangen haar op als ze terugkomt van Ontmoetingscentrum Zwaluw als ik een keer niet kan.’

Rollen meer omgedraaid
Bianca heeft in de loop der jaren wel meer de taak van mantelzorger op zich genomen, maar zo ziet ze het zelf zeker niet. ‘De rollen zijn meer omgedraaid nu. Waar mijn ouders er altijd voor mij en mijn gezin waren en alles deden, doen wij het nu voor haar. Natuurlijk heeft het ook impact op je privéleven, maar het is toch fijn als je dit nog voor je moeder kan doen. Dat meen ik echt, want er komt een moment dat het wellicht niet meer kan, dus zolang ik het kan en bij machte ben, doe ik het met alle liefde.’

Fotografie: Bianca van der Hout